လႏွစ္စင္းၿပိဳင္တ့ဲ မ်က္ဝန္းေကာင္းကင္

ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ အျပင္မွာ ျမဴေတြက်ေနတာကို အိပ္ရာထေတာ့ ျပတင္းေပါက္က တဆင့္ေတြ႕လိုက္ရတယ္..။ ေစာေသးတယ္လို႔ ထင္ေနေပမယ့္ နာရီၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၅ နာရီထိုးေနၿပီ..။ အိပ္ရာထဲမွာ ဆက္ေကြးခ်င္ေနေပမယ့္ ဂ်ဴတီခ်ိန္အမွီလာႀကိဳမယ့္ ကားအမီ ျပင္ဆင္ရမွာမို႔ မထခ်င္, ထခ်င္နဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းကိုထခ့ဲရပါတယ္..။ ေရကလည္း ညကတည္းက ပံုးထဲထည့္ၿပီး အေအးခံထားတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအးေနတာပါပဲ..။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အိုသြားတယ္..။ အရင္ကလည္း ေခ်ာတ့ဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး..။ ျမင့္လြန္းတ့ဲ အရပ္, ထြားတ့ဲ ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ လူတိုင္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂ဝ ေက်ာ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မယံုေလာက္ေအာင္ကို အဆင္မေျပတ့ဲ ႐ုပ္ရည္မ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္ထားတ့ဲ သူပါ..။
ေရမခ်ိဳးျဖစ္ေသးဘဲ သြားတိုက္ရင္းနဲ႔ ရန္ကုန္က အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိတယ္..။

88888

"ေမႀကီး.. သားေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္" လို႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကေန အေျပးထြက္ခ့ဲမိတယ္..။ မနက္ ၆ နာရီခြဲ ႏိုဝင္ဘာလ ေဆာင္းဝင္ကာစ ျမဴေတြနဲ႔ မနက္ခင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလေအးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္..။ (၁ဝ၂) လိုင္းကားက ဒီေန႔ေတာ့ ေစာင့္စရာမလိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ကားဂိတ္ေရာက္တာနဲ႔ ေရာက္လာခ့ဲပါတယ္..။ စီးေနက်အတိုင္း ကားေခါင္းခန္းကပဲ တက္စီးလိုက္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားသမားကေတာင္ မွတ္မိေနၿပီ..။
"ငါ့ညီက အခ်ိန္မွန္ပဲေနာ္...။ ဘာသင္တန္းမို႔လို႔ ဒီေလာက္ ေစာရတာလဲကြ.."
ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ (ပင္မ) မွာ ဒီပလိုမာ သင္တန္းတစ္ခု တက္ေနတာေလ..။ အတန္းခ်ိန္က ၇ နာရီခြဲစေနက်ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၆ နာရီခြဲေလာက္ ကားစီမွ အခ်ိန္မီေရာက္မွာေလ..။ နည္းနည္းေစာေစာေရာက္ရင္ ကင္တင္းထိုင္ၿပီး လဘက္ရည္ေသာက္ၿပီး ေငးေန ေတြးေနက်ေလ..။ ဒီလိုပဲ ကားသမားကို ရွင္းျပလိုက္တယ္.။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္းကားကို အာ႐ံုစိုက္ေမာင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း MP3 နားေထာင္ ဆိုေတာ့ စကားစ ျပတ္သြားၾကတယ္..။
အမွန္ေတာ့ ဒီေန႔ အတန္းက ၉ နာရီမွ စမွာ...။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုေနၾက မ်က္ဝန္းေလးကို ဆံုခ်င္လို႔ တမင္ ေစာေစာ ထြက္လာလိုက္တယ္..။ စံရိပ္ၿငိမ္မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းလိုက္တယ္..။ ေလွ်ာက္ေနက်ျဖတ္လမ္းေလးအတိုင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္..။ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္ဝန္းေလး ဆံုေနက်ေနရာေရာက္ေတာ့ သူမရွိဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္..။ သူဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္..။ ရပ္ေနလို႔လည္း အဆင္မေျပတာမို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္..။ ေနာက္က ေျခသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူျဖစ္ေနတယ္..။ သူဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းေလးေလ..။ သူက ဒီအခ်ိန္ဆို ဒီေနရာမွာ အေျပးေလ့က်င့္ေနက်ေလ..။ က်န္းမာေရးလိုက္စားတ့ဲသူတစ္ေယာက္ ဆိုတာ ျမင္တာနဲ႔ သိသာပါတယ္..။ ဆြဲေဆာင္မႈေကာင္းတ့ဲ ကိုယ္ခႏၶာ.. ညိွဳ႕အားေကာင္းတ့ဲ မ်က္ဝန္းတစ္စံု ပိုင္ဆိုင္တ့ဲ သူတစ္ေယာက္..။ အသက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႐ြယ္တူ ၁၈၊ ၁၉ ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္..။
"ဟိတ္.. ေက်ာင္းသြားၿပီးလားကြ.." ... သူကပဲ စႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္..။
"ဟုတ္" ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာင္ေယာင္မွားမွားနဲ႔ ေျဖလိုက္မိတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ သူ ေျပးေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ယွဥ္လ်က္ လမ္းလိုက္ေလ်ာက္လာလုိက္တယ္..။ သူကိုယ္က ကိုယ္နံ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ရင္ခုန္ႏႈန္းျမန္လာေအာင္ လုပ္ေနသလိုပဲ..။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ပူထူလာမိတယ္...။
"မင္း ဘာသင္တန္း တက္ေနတာလဲ"...
"ဗ်ာ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"ေအာ္.. မင္းကို ဒီအခ်ိန္ ေတြ႕ေနက်ဆိုေတာ့ သိခ်င္လို႔ ေမးၾကည့္တာပါ"
"ကၽြန္ေတာ္ ECO မွာ ဒီပလိုမာ တစ္ခု တက္ေနတာပါ"
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေန႔မွ စကားလာေျပာေနတ့ဲသူက အရင္ကပဲ ရင္းႏွီးေနသလိုမ်ိဳးေလသံနဲ႔... စိတ္ထဲကေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ကသိကေအာက္ ျဖစ္မိတာေပါ့..။ အရင္ ၃၊ ၄ လေလာက္ကတည္းကေတာ့ မ်က္လံုးခ်င္းဆံု.. ၿပံဳးျပ႐ံုကလြဲလို႔ တျခားဘာမွ အဆက္အဆံမရွိဘဲ ဒီေန႔မွ ထူးထူးျခားျခား....
"ကိုယ္ မင္းနဲ႔ လမ္းလိုက္ေလ်ာက္လို႔ရပါတယ္ေနာ္..။"
ဘယ္ႏွယ့္လူပါလိမ့္ေနာ္..။ လမ္းယွဥ္ေလွ်ာက္လာလို႔ပဲ ဓာတ္တိုင္ ၂ တုိင္ ေလာက္ေက်ာ္ခ့ဲၿပီးၿပီ..။ ခုမွ လာခြင့္ေတာင္းေနတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိတယ္..။
"ဘာၿပံဳးတာလဲကြ.."
"အေထြအထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... ၿပံဳးခ်င္လို႔ပါဗ်ာ.. ေယာက်္ားေလးခ်င္း လမ္းယွဥ္ေလွ်ာက္တာပဲ ခြင့္ေတာင့္စရာမလိုပါဘူးဗ်ာ.."
"ကိုယ္က မင္းကို ခင္ခ်င္လို႔ပါ.. ကိုယ္က ဒီနားမွာ ေနတာေလ.. ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းမရွိဘူးကြ.. မႏၱေလးက ေျပာင္းလာတာေလ.. ဒီကုိ ေရာက္တာ ၆ လေလာက္ပဲရွိေသးတယ္..။"
"ေအာ္...."
"ဒီနားမွာကလည္း ကိုယ္ေပါင္းစရာ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ရွားတယ္ေလ..။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနေနၾကတာေလ.."
"ရပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အတန္းထဲမွာ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမရွိဘူးေလ..။"
"ဘာ.. ဘယ္လို.."
"အတန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အငယ္ဆံုးဗ်..။ ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းေဖာ္ေတြက အသက္ ၂၅၊ ၃ဝ ေတြခ်ည္းပဲ.. ကၽြန္ေတာ္ပဲ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ရွိတာ..။"
"ေအာ္... ဘာလို႔လဲ.."
"ဒီသင္တန္းက ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္ေတြ စိတ္မဝင္စားဘူးေလ... ၿပီးေတာ့ ဝင္ခြင့္ စာေမးပြဲကလည္း ခက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မတက္ခ်င္ၾကဘူး.. အလုပ္အေတြ႕အႀကံဳအရ လိုအပ္လို႔ လာတက္ၾကတ့ဲ သူေတြခ်ည္းပဲ.."
"ေအာ္.. ဒီလိုလား.. ဒါဆို ကိုယ္ မင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း လုပ္လို႔ရမလား.."
"ရပါတယ္.."
"ကိုယ့္နာမည္က လျပည့္ေမာင္.. မင္းနာမည္က...?.."
"လမင္းေဇာ္.."
"ဟား....ဟား.... နာမည္ခ်င္းက ဆင္တယ္ေနာ္...."
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ၿပိဳင္တူရယ္မိၾကတယ္....
" ခုမွပဲ သူငယ္ခ်င္းရေတာ့တယ္... ကိုယ့္မိသားစုက ဒီကုိ မႏၱေလးက ေျပာင္းလာၾကတာေလ.. ေဖေဖ အလုပ္ကိစၥအတြက္ ေျပာင္းမွ ျဖစ္မွာမို႔ မေျပာင္းမျဖစ္ ေျပာင္းလာၾကတာေလ.. ကိုက အေဝးသင္ တက္ေနတာေလ..။ Physics တက္ေနတယ္.. မင္းကေရာ..?..."
"ကၽြန္ေတာ္က ေျမာက္ဥကၠလာမွာ ေနတယ္.... E-Major အေဝးသင္ ဒုတိယႏွစ္တက္ေနတယ္... ဒီေတာ့အားေနခ်ိန္မွာ အခုလို သင္တန္းေတြတက္ေနတယ္... အကိုကေရာ တျခား ဘာေတြလုပ္ေသးလဲ.."
"ငါ့ကို အကိုလို႔ မေခၚပါနဲ႔.. ရြယ္တူေတြပဲ.. မင္းနဲ႔ ငါ လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္... ဒါမွမဟုတ္ လျပည့္လို႔လည္း ေခၚလို႔ရတယ္...."
"ေအာ္...ဟုတ္.."
"ငါလည္း မင္းကို လမင္းလို႔ ေခၚမယ္... ငါခုဘာမွ မလုပ္ဘူး... မင္း တက္ေနတ့ဲ သင္တန္းေတြေကာင္းရင္ ငါလိုက္တက္မယ္ေလ..။"
"ရပါတယ္....လ....ျပည့္...."
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔နာမည္ကို ထစ္ထစ္ အအ ေခၚလိုက္လို႔ သူက ရီတယ္..။
"ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေခၚပါကြ.."
"အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး.. ခုမွ စသိတာဆိုေတာ့ နာမည္ေခၚရတာ အားနာေနတာပါ.."
"ရပါတယ္..."
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေလွ်ာက္လာၾကတာ ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚေတာင္ေရာက္လာၿပီ..။
"ဒါနဲ႔ မင္း ဘာစားၿပီးၿပီလဲ..."
"မစားရေသးဘူးဗ်.. ကင္တင္ေရာက္မွ စားမယ္.. လျပည့္ေရာ.."
"မစားရေသးဘူး.. လာကြာ.. ကန္ေဘာင္က ကင္တင္မွ သြားစားမယ္..."
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူက ကန္ေဘာင္ဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ေတာ့တာပဲ...
ကန္ေဘာင္ေရာက္ေတာ့ ရွမ္းအိုးစည္ ဆိုင္မွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ မွာစားၾကတယ္...။ စားၿပီးေတာ့ လဘက္ရည္ေသာက္ရင္း စကားဆက္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္..။
"လမင္း... မင္း အတန္းက ဘယ္ေတာ့ စမွာလဲ..?.."
" ၉ နာရီ စမွာ..."
" ဒါဆို ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အေစာႀကီး လာတာလဲ ေက်ာင္းကို.."
" ဒီေန႔မွ ၉ နာရီ စတာ.. ဆရာမ တစ္ေယာက္ မလာျဖစ္ဘူးေလ... အရင္က ၇ နာရီခြဲဆို စၿပီ.."
"ေအာ္.. ဒါဆို ဒီေန႔ဘယ္အခ်ိန္ၿပီးမွာ လဲ..?.."
" ၁၀ နာရီခြဲ ၿပီးမွာ..."
"အတန္းၿပီးရင္ မင္း ဘယ္သြားမွာလဲ.."
"BC သြားမယ္.. စာဖတ္မယ္.. အခ်ိန္ရရင္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္.. အိမ္ကိုေတာ့ ညေနမွ ျပန္မယ္.."
"ဒါဆို ငါလည္းလိုက္လို႔ရမလား..."
"ရပါတယ္.. လိုက္ခ့ဲေလ..."
"ဒါဆို ငါ ၁၀ နာရီခြဲ ကေမၻာဇ ဘဏ္ေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနမယ္.. ခု ျပန္ေတာ့မယ္.. ဒီေန႔မနက္စာ ငါေကၽြးမယ္.."
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထျပန္သြားလိုက္တယ္..။ သြားခါနီး သူ႔မ်က္ဝန္းေတြန႔ဲ ၾကည့္သြားေသးတယ္..။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူဒီေန႔ ေပ်ာ္သြားတ့ဲ ပံုပဲ..။ နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၈ နာရီခြဲၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အတန္းဘက္ကို ထြက္ခ့ဲလိုက္တယ္...

888888

ကၽြန္ေတာ္ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ၅ နာရီခြဲၿပီးလို႔ ၆ နာရီထိုးေတာ့မယ္.. ဒါနဲ႔ အကၤ်ီ ျမန္ျမန္ဝတ္.. ေကာ္ဖီ ျမန္ျမန္ေဖ်ာ္ေသာက္လိုက္ရတယ္..။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေအာက္ဆင္းၿပီး လာႀကိဳမယ့္ကားကို ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခုနက အေၾကာင္းေလးကို ျပန္စဥ္းစားမိတယ္..။

888888

၁၀ နာရီခြဲ အတန္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းက အကိုႀကီးေတြ လဘက္ရည္ဆုိင္ထိုင္ေနက်ကို မထိုင္ေတာ့ဘဲ သူနဲ႔ ခ်ိန္းထားတ့ဲ ေနရာကို အေျပးေလးသြားေနမိတယ္..။ ကေမၻာဇ ဘဏ္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူေရာက္ေနၿပီ..။ အျဖဴေရာင္ တီရွပ္နဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အနက္ကို ဝတ္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္...။ ဆံပင္ကိုလည္း ၿဖီးသင္ထားတာ သူ ေတာ္ေတာ္ အလွႀကိဳက္ပံုပဲ..။ သူ႔ဒီဇိုင္းနဲ႕ သူေတာ္ေတာ္ ျပင္တတ္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားတယ္..။ ရန္ကုန္သားကၽြန္ေတာ္က မႏၱေလးသား သူ႔ေလာက္ေတာင္ မျပင္တတ္ဘူး..။ ပံုတံုးဒီဇိုင္းနဲ႔ေလ..။
သူ႔နားကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့သူက....
"ငါ ၁၀ နာရီကတည္းကေရာက္ေနတာ... မင္း လာမွ လာပါ့မလားလို႔..."
"လာမယ္ဆို လာမွာေပါ့ကြ... "
"ေအးပါကြာ... ငါက ခင္ခ်င္တ့ဲသူဆိုေတာ့ ႀကိဳေစာင့္ေနမိတာပါ.."
"ရပါတယ္.. မင္းကလည္း ေစာင့္မယ္ဆိုလည္း ေနရိပ္ထဲမွာ ေစာင့္ေပါ့ကြာ.. ဘာလို႔ ေနပူထဲမွာ ရပ္ေနတာလဲ..?.."
" မင္းလာရင္ မျမင္မွာစိုးလို႔ေပါ့ကြ.."
"ငါက မျမင္ရေအာင္.. မကန္းပါဘူးကြ.."
"ကဲထားပါကြာ... ခု မင္း ဘယ္ကို သြားမွာလဲ.."
" BC အရင္သြားမယ္.. ၿပီးရင္ သိမ္ႀကီးေဈးမွာ အေမအတြက္ ေဆးသြားဝယ္ရမယ္..."
"ၿပီးရင္ ဘယ္သြားမွာလဲ.."
"သြားခ်င္တ့ဲ ေနရာ သြားလို႔ရတယ္...။ မင္းပါေတာ့ ငါ BC မွာ စာမဖတ္ေတာ့ အခ်ိန္ရသြားၿပီ.."
"မင္းကိစၥၿပီးရင္ ငါတို႔ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္မယ္ေလ.. မင္းပဲ ေျပာတယ္ေလ.. အခ်ိန္ရရင္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္ဆို..."
"ေအးပါ.. မင္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါၾကည့္မယ္ေလ... ငါက တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ေနက်ဆိုေတာ့ မင္းနဲ႔ ၾကည့္ဖို႔က တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္..။"
"ဘာကိစၥ မင္းက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနရတာလဲ.."
"မသိဘူးေလကြာ.. ငါက ငါ့ရည္းစားရွိတုန္းကေတာင္ သူနဲ႔ အတူတူ မၾကည့္ဖူးဘူး..."
"ရည္စားမရွိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တူတူ ၾကည့္ေပါ့ကြ.."
"ကဲပါ.. မင္းသေဘာ.. ငါ့ကိစၥေတြၿပီးရင္ မင္းသြားခ်င္တ့ဲေနရာ သြား.. ငါ အေဖာ္လိုက္လုပ္ေပးမယ္.."
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးတယ္....။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေပ်ာ္သလို ေပ်ာ္ေနမိတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူငယ္ခ်င္း မရွိသေလာက္နည္းတာမို႔ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ရေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ..။ သူကို အရင္က သူလို ကိုယ္လိုပဲ ထင္ခ့ဲမိေပမယ့္ ခု သူက ထင္ထားတာထက္ပိုခင္ဖို႔ေကာင္းၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိတယ္..။
၅၁ ဘတ္စ္ ကားလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး သူမ်ားေတြလို တိုးေဝွ႕တက္လိုက္ၾကတယ္..။ သူ႕ၾကည့္ရတာ.. ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားတာထက္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္....။ တလမ္းလံုးလည္း စကားေတာ္ေတာ္ေျပာတာမ်ား.. ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားအူလာတ့ဲ အထိျဖစ္လာတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာလည္း တခါမွ မျဖစ္ဖူးတ့ဲ ပီတိမ်ိဳးျဖစ္မိတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္္ေယာက္ေျပာထားတ့ဲအတိုင္း BC ကို အရင္သြားၾကတယ္..။ သူပါေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းလို႔မရဘူး..။ သူလည္း စာၾကည့္တိုက္ထဲကို လိုက္ဝင္လို႔မရဘူးဆိုေတာ့ သူခမ်ာ အျပင္ဘက္မွာ ေစာင့္ရင္းက်န္ခ့ဲရွာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္အပ္ရမယ့္ စာအုပ္ေတြ ျပန္အပ္.. သင္တန္းအတြက္ လိုအပ္တ့ဲ စာအုပ္စာတမ္း.. ဖတ္ခ်င္တ့ဲ ဝတၳဳစာအုပ္ ၂ အုပ္ေလာက္ ငွားၿပီး ျပန္ထြက္လာခ့ဲတယ္..။ အျပင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူက စာတိုက္ႀကီးအဝင္ဝေလွကားထိပ္နားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနတယ္..။ ၿပီးေတာ့ ဗိုက္ပြတ္ျပတယ္..။ ဗိုက္ဆာေနၿပီတ့ဲ..။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီခြဲေနၿပီ..။ ဆာရွာၿပီေပါ့..။
"လမင္း.. တခုခု စားရေအာင္ကြာ..။"
"မင္း ဘာစားခ်င္လို႔လဲ.."
"မင္း စားတာ စားမယ္ေလ.."
ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စားေနက် ကုန္သည္လမ္းေဘးက အသားကင္ အေခါက္ကင္ ဆိုင္မွာ ဝင္စားဖို႔လုပ္ေတာ့..
"လမင္း.. တျခားမွာ စားမယ္ေလကြာ.. ဒီဆိုင္မွာ ငါ မစားခ်င္ဘူးကြာ.. မသန္႔ဘူးကြ.. လမ္းေဘးမွာ.. ဖုန္ေတြနဲ႔.."
"လျပည့္... ငါဒီမွာ စားေနက်ကြ.."
"တျခားမွာ စားကြာ..."
"ကဲၿပီးေရာ.. lucky seven မွာ သြားစားမယ္.. မင္း ေတာ္ေတာ္ ဂ်ီးထူးတယ္ေနာ္.."
"ဟုတ္ပါဘူးကြာ.. က်န္းမာေရးအတြက္ ေျပာတာပါ.."
lucky seven ေရာက္ေတာ့ ထမင္းေၾကာ္ႏွစ္ပြဲ မွာစားတယ္...။ စားၿပီးေတာ့ သိမ္ႀကီးေဈးဘက္ကို ဆက္ထြက္ခ့ဲၾကတယ္..။ တလမ္းလံုးလည္း စပ္စုလိုက္တာ... မေျပာပါနဲ႔ေတာ့..။ သူရန္ကုန္ေရာက္တ့ဲ ၆ လ အတြင္း ဒီဘက္မွာ တခါမွ လမ္းမေလွ်ာက္ဖူးဘူးဆိုတ့ဲ အေၾကာင္း...၊ အရမ္းစည္တ့ဲ အေၾကာင္း. ေျပာလည္းေျပာ.. သူစိတ္ဝင္စားတ့ဲ ဆိုင္လည္း ဝင္ၾကည့္နဲ႔.. အေခြဆိုင္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ ေမႊလိုက္ေသးတယ္..။ ကိုရီးယားကားေတြလည္း ဝယ္.. သီခ်င္းေခြေတြလည္း ဝယ္နဲ႔...။ သိမ္ႀကီးေဈးေရာက္ေတာ့ ၂ နာရီခြဲၿပီး....။ GANO လင္ဇီးေဆးကုမၸဏီ႐ံုးကို အေျပးအလႊားသြားရတယ္..။ အေမမွာတ့ဲ ေဆးေတြဝယ္ၿပီးေတာ့ ၃ နာရီထိုးၿပီ..။
"လျပည့္ေရ... မင္း႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဦးမွာလား..."
"ေတာ္ၿပီ လမင္း.. မၾကည့္ေတာ့ဘူး.. ေနာက္ပြဲက ၆ နာရီမွ ျပမွာ.. မင္းေနာက္က်လိမ့္မယ္.."
"မင္းၾကည့္ခ်င္ရင္ ငါ လိုက္ေပးမယ္ေလ..။ ငါ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္..။ အိမ္ျပန္ေနာက္က်မယ္လို႔.."
"ရပါတယ္ကြာ.. ေနာက္တစ္ေခါက္မွေပါ့.. မင္းက ေျမာက္ဥကၠလာအထိ ျပန္ရမွာေလ.."
"ကဲ .. အဲဒါဆို ငါ မင္းကို ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္.. စံရိပ္ၿငိမ္ေရာက္မွ ကားေျပာင္းစီးလိုက္မယ္.."
"ေအး.. အဲဒါေကာင္းတယ္...၊ မင္း အဆင္ေျပပါတယ္ေနာ္.."
"ရပါတယ္ကြာ... မင္းကမွ ဘတ္စ္ကား ေကာင္းေကာင္းမစီးတတ္ေသးတာ.. လိုက္ပို႔ရမွာေပါ့.."
ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ လိုင္းကားစီးၿပီး ျပန္ခ့ဲၾကတယ္..။ အျပန္က်ေတာ့ ေမာလို႔လားမသိဘူး.. စကားသိပ္မေျပာေတာ့ဘူး...။ စံရိပ္ၿငိမ္ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးကားေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး...
"လျပည့္ မင္း ျပန္ေတာ့ ငါ (၁၀၂) စီးၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္.. ခဏေလာက္ေစာင့္ရဦးမယ္ထင္တယ္.."
"ငါလည္းေစာင့္ေပးမယ္ေလ... (၁၀၂) က မင္းအိမ္ကိုေရာက္လား...."
"အင္း ကားဂိတ္က ငါ့အိမ္နားမွာေလ.."
ေနာက္ေတာ့ သူ စကားဆက္မေျပာေတာ့ဘူး.. နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကားရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခ့ဲလိုက္တယ္..။ ကားေပၚမတက္ခင္ ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းလို႔ေပး လိုက္တယ္...။ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေနာ္တ့ဲ..။
သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတာ ကားေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးေရာက္တ့ဲ အထိပဲ...။
အိမ္ေရာက္ၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူဖုန္းဆက္လာတယ္... ေရာက္ၿပီလားတ့ဲ.. မနက္ျဖန္ မနက္ ဆံုေနၾက ေနရာမွာ ေစာင့္ေနမယ္တ့ဲ..။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္...။

888888

"တီ..တီ.."
ကၽြန္ေတာ္ အေတြးပ်က္သြားတယ္..။ ကားေရာက္လာၿပီ...။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ နီးရာခံုမွာ ဝင္ထုိင္လိုက္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး..။ ဒါနဲ႔ Trip log မွာ လက္မွတ္ထိုးလိုက္ၿပီး... ကားလည္း ဆက္ထြက္လာခ့ဲတယ္.....

(ဆက္ရန္...)